Το 1787 γεννιέται στη Νιμ ο Φρανσουά-Πιέρ-Γκιγιόμ Γκιζό. Μετά τη δολοφονία του πατέρα του (την περίοδο της Τρομοκρατίας στα 1794) ο Γκιζό πηγαίνει μαζί με τη μητέρα του στη Γενεύη όπου παρακολουθεί γυμνασιακές σπουδές μέσα σε αυστηρό καλβινιστικό κλίμα. Στα 1805 πηγαίνει στο Παρίσι όπου σπουδάζει ιστορία και φιλολογία. Εκεί μεταφράζει στα Γαλλικά και την "Παρακμή και πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας" του Γίββωνος. Στα 1812 παντρεύεται με την Πολίν ντε Μελάν και διορίζεται καθηγητής στην σύγχρονη ιστορία της Σορβόνης. Κατά την περίοδο 1816-1821 λαμβάνει διάφορα κρατικά αξιώματα όπως γραμματέας του Υπουργείου Δικαιοσύνης μια θέση όμως που θα εγκαταλείψει ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τις βιαιοπραγίες επί Λευκής Τρομοκρατίας εναντίον προτεσταντών του Νότου. Λίγο αργότερα ο Γκιζό θα χάσει και την θέση του ως σύμβουλος επικρατείας από ακραίους βασιλόφρονες, πράγμα που θα τον στρέψει στην συγγραφή, μιας και θα του έχει απαγορευτεί και η διδασκαλία στο πανεπιστήμιο. Καρπός της εργασίας του αυτής θα είναι τα "Δοκίμια πάνω στην ιστορία της Γαλλίας", "Ιστορία της επανάστασης στην Αγγλία". Σε διάστημα δύο χρόνων, από τα 1828 έως τα 1830, θα δημοσιεύσει το πιο λαμπρό του έργο, τους πέντε τόμους της "Ιστορίας του πολιτισμού στην Ευρώπη και τη Γαλλία", προϊόν της διδασκαλίας του στη Σορβόνη. Από τα 1830 μέχρι τα 1837 θα διατελέσει βουλευτής του Λιζιέ με την υποστήριξη των φιλελευθέρων, υπουργός Παιδείας και Εσωτερικών στις κυβερνήσεις Λαφίτ και Σουλτ, αφήνοντας πίσω του σημαντικό έργο. Στα 1837 εκλέγεται μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας, μια ρήξη όμως με τον Μολέ θα τον οδηγήσει σε τρίμηνη απουσία από τα δημόσια πράγματα, διάστημα κατά το οποίο γράφει και μία βιογραφία του Ουάσινγκτον. Στα 1840 θα γίνει πρεσβευτής στην Αγγλία όπου θα θητεύσει στη διεθνή διπλωματία και θα τιμηθεί με το αξίωμα του υπουργού Εξωτερικών από το βασιλιά Λουδοβίκο-Φίλιππο, θέση την οποία θα διατηρήσει μέχρι και τα 1848 ασκώντας ουσιαστικά πρωθυπουργικά καθήκοντα. Η ανατροπή της μοναρχίας τον Φεβρουάριο της ίδιας χρονιάς, θα οδηγήσει αυτόν και την οικογένειά του σε διαφυγή στην Αγγλία, απ’ όπου θα επιστρέψει στη Γαλλία στα 1850 για να γράψει τα απομνημονεύματα του και πολλά θρησκευτικά δοκίμια. Για μια μακρά περίοδο, που καλύπτει την τελευταία εικοσαετία της ζωής του, θα ασχοληθεί με τη σύγκληση Προτεσταντικής Συνόδου. Πέθανε το 1874 στο Βαλ-Ρισέ, σε ηλικία 87 ετών περιστοιχισμένος από την οικογένειά του.